Zomer 2024: een rondje Balkan
4840 kilometer, 30 dagen
Rondje Balkan, Zomer 2024
Dag 30, 31, 32 en 33: Kirn en Saarbrücken
De laatste post van deze vakantie bevat drie dagen en deze schrijven we nu we weer thuis zijn. Op zaterdag (27 juli) hebben we van de nood een deugd gemaakt en zijn we met de trein vanuit Kirn naar het een dik uur verderop gelegen Saarbrücken gereden. De treinreis was op z'n zachtst kostbaar. In de stad hebben we een stadswandeling gemaakt, geshopt en gegeten. Eigenlijk hadden we vandaag in Keulen willen zijn. Met alle respect voor Saarbrücken (waar het weer ook niet echt meespeelde) was dit toch een beetje second best.
Op zondag is José, die maandag weer moest werken, met de trein terug naar huis gereisd. Ik ben alleen achter gebleven, heb gelukkig wel nog een mooie hike in de omgeving kunnen doen en genoten van het inmiddels weer mooie weer.
Maandag volgde een dag vol frustratie. De garage kon pas eind augustus iets voor ons doen. De camper moest dus gerepatrieerd worden en ik moest zelf met vervangend vervoer naar huis. Vanaf 8.00 tot diep in de nacht (het laatste telefoontje met de alarmcentrale was om 00.30u) heb ik vruchteloos getracht de camper naar een veilige plek te krijgen, zodat ik zelf met de auto en de spullen naar huis kon. Een aaneenschakeling van niet nagekomen afspraken, miscommunicatie en verkeerde inschattingen van kant van de alarmcentrale heeft ervoor gezorgd dat ik ook op maandag nog niet naar huis kon. Zelfs dinsdag ochtend was er nog geen perspectief. Ik had inmiddels zelf vervangend vervoer geregeld (de verzekering lukte dit niet) en uiteindelijk ook samen met de receptie van de garage bedongen dat ik daar de sleutels van de camper achter kon laten zodat deze afgesleept en daarna gerepatrieerd kon worden. Volgens de verzekering zou dit zeker vier weken duren, maar ik zou gebeld of geappt worden als dit proces in werking werd gezet. Om een lang verhaal kort te maken: op dinsdag middag is onze camper naar een depot gesleept. Op vrijdag ochtend kregen we een telefoontje van on ze dealer waar de camper inmiddels zonder enig bericht afgeleverd was. Vrijdag middag wilden we onze fietsen van de camper gaan halen, maar toen bleek dat deze al gerepareerd was. Het euvel was een losgeraakt slangetje dat voor een monteur (en dus ook voor de medewerker van de speeldienst) duidelijk zichtbaar was geweest. De reparatie nam minder dan 30 minuten in beslag. Het feit dat opeenvolgende "experts" te beroerd waren om écht goe te kijken, heeft ons een aantal extra vakantiedagen gekost, heeft de verzekering een vermogen aan extra kosten voor overnachting, huurauto en andere zaken gekost en heeft vooral heel veel frustratie opgeleverd. Onze vakantie was verder heerlijk en vlekkeloos. we hebben veel moois gezien en bijzondere situaties meegemaakt. Jammer dat een verzekering en een alarmcentrale uiteindelijk zorgen voor een rommelig en frustrerend einde.
Dag 29: Elfringen - Kirchen naar Oberhausen (en verder....)
Zoals jullie hebben kunnen lezen in onze planning van deze reis, was het de bedoeling om 31 dagen onderweg te zijn. Vanochtend zijn we in Elfringen-Kirchen vetrokken in de richting van Oberhausen. Vlak voordat we de camping bereikt hadden, weigerde onze camper dienst. We zijn met veel pijn en moeite op de camping aangekomen en hebben meteen de hulp van onze verzekering (Camperverzekerd) ingeschakeld. Na een klein uur verscheen er een monteur, compleet met sleepwagen, op de camping. Die las de foutmelding in onze moter uit en constateerde vlotjes dat hij daar niets aan kon doen en dat we dus afgesleept moesten worden naar een Fiatgarage in de buurt. Omdat hij echter aan het einde van zij dienst zat, werden we afgesleept naar een depot een paar dorpen verderop. Daarvandaan werd de reis een dik uur later vervolgd naar Kirn, waar inderdaad een Fiatgarage ligt. Deze garage was echter al gesloten toen we aankwamen en gaat pas op maandag ochtend (het is vrijdag) weer open. Nu staan we dus op en parkeerterrein achter de garage, hebben we inmiddels een hotel geboekt en wachten we af tot maandag. Niet helemaal het einde van de vakantie dat we in gedachten hadden, maar dat hoort er nu eenmaal ook bij als je lange reizen maakt.
Dag 28: Dijon naar Elfringen - Kirchen
Vandaag zijn we opnieuw licht afgeweken van onze geplande route. De geplande camperplaats in het Duitse stadje Gütenau lag erg afgelegen en de eerste indruk was niet echt positief. We zijn dus doorgereden naar een camperplaats bij een wijnboerderij even verderop in Elfringen-Kirchen. De camperplaats ligt op Weingut Claudia Straub, midden in de boomgaard achter de boerderij. Hoewel de voorzieningen nogal basic zijn, maakt de hete entourage veel goed. De ligging is werkelijk prachtig tussen de wijranken en fruitbomen.
Met de fiets zijn we, steil bergaf naar het station van Kleinkems gereden. Hiervandaan was het de bedoeling om de trein naar Basel te nemen, maar we vonden niet echt een veilige plek voor onze fietsen. Onder het motto: durf te vragen, hebben we bij een lokaal restaurant geïnformeerd of we de fiets daar mochten stallen. De eigenaar van Gasthaus zur Blume vond dat gen enkel probleem. De fietsen gingen achter slot en grendel in den garage van het hotel en we hebben en passant meteen een tafel voor vanavond geboekt.
De treinreis van Kleinkems naar Basel duurt een kleine drie kwartier. De stad Basel heeft op ons niet echt heel veel indruk gemaak. De oude stadskern is weliswaar charmant, maar klaarblijkelijk was er over enkele dagen een nationale feestdag, waardoor veel van de gebouwen die de moeite waard zijn, verscholen gingen achter podia en andere bouwwerkzaamheden. Wat verder opvalt is de prijs van het levensonderhoud. Basel (en waarschijnlijk heel Zwitserland) is geen goedkope bestemming. Wij hebben het dan ook gelaten bij een wandeling, een. kop koffie en een bezoek aan de gratis toegankelijke kloostertuin nabij de kerk van de stad. Daarna zijn we al vrij snel weer teruggereden naar Kleinkems waar we gegeten hebben. Na het eten wachtte nog een behoorlijke uitdaging. De route die op de heenweg gedeeltelijk steil omlaag ging, moesten we nu bergop terug vervolgen. Er was helaas geen eenvoudiger alternatief. Morgen wacht de volgende etappe. We reizen morgen door naar Oberhausen in het Nahetal in Duitsland. Oorspronkelijk was het de bedoeling oom Metz nog aan te doen, maar we kiezen toch voor een extra rustige dag op een camping in de natuur.
Dag 27: van Aix Les Bains naar Dijon
We komen steeds verder noordelijk en we brengen goed weer me naar huis!! Vandaag hebben we een fikse rit gemaakt van Aix Les Bains naar het hart van de regio Bourgogne-Franche-Comté. Bij de planning van de reis hebben we voor de overnachting van vandaag gekozen voor een camperplaats 25 kilometer boven Dijon in Is Sur Til. Toen we onderweg echter zagen dat Dijon ook een goede stadscamping heeft, hebben we de plannen aangepast. Dat scheelt parkeerstress in de stad met de camper en we hoeven na een dag sightseeing niet meer de weg op. De camping waar we vandaag staan ligt op een kleine vier kilometer van het historische centrum van Dijon en is vanaf de autoweg prima te bereiken. Camping Du Lac Kir is verzorgd, heeft prima sanitair en voor een rond de 25 euro sta je hier inclusief alle voorzieningen.
Na en kop koffie bij de camper zijn we de stad in gefietst. Dijon is en heel stuk rustiger dan de steeds die we in Italië bezocht hebben. De stad telt en kleine 160 duizend inwoners, mar dat is zelfs op een doordeweekse dag niet af te zien aan het verkeer. In de binnenstad is het al helemaal rustig, omdat het oude centrum sinds een aantal jaren autovrij is.
Hoewel de geschiedenis van Dijon teruggaat naar de Gallo-Romeinse tijd én de stad al vanaf het einde van de derde eeuw van een dikke stenen muur omgeven werd (wat de stad een veilige haven maakte voor bisschoppen en andere wereldlijke heersers, begint de echte bloei van de stad pas in de elfde eeuw toen ze onderdel werd van het hertogdom Bourgondië. Vanaf de veertiende eeuw diende de Dijon als hoofdstad van het hertogdom en wordt de architectuur van de stad nadrukkelijk verfraaid. Het hertogelijk paleis en de vele stadspaleizen en kerken die Dijon kent zijn voor een belangrijk deel overblijfselen uit deze tijd. Een laatste historische bloeiperiode speelt zich af in de vroege achttiende eeuw als Dijon een universiteit krijgt en er een Bisschopszetel gevestigd wordt.
De oude binnenstad van Dijon, die inmiddels ook op de UNESCO werelderfgoedlijst staat, is indrukwekkend. Wij hebben de stad verkend met een audioguide die je voor 7 euro bij de Toeristische informatie kunt lenen. De audioguide voert door het hele centrum en vertelt het verhaal van de stad, haar heersers en haar inwoners. Een meer dan plezierige manier dus om Dijon te verkennen.
Het feit dat Dijon in het hart van de Bourgogne-Franche-Comté ligt maakt de verbinding met de Bourgognewijnen haast onvermijdelijk. Wijn is in deze streek meer dan zomaar een drankje. Het is een way of life. De UNESCO heeft dit ook onderkend. Vanaf 4 juli 2015 zijn de De Climats du vignoble de Bourgogne (Climats is de streekgebonden naam voor de wijngaarden) dan ook opgenomen op de werelderfgoedlijst. We hebben de verleiding weerstaan en vandaag geen hele reeks bekend wijnen geproefd en dat is best lastig, want van speciaalzaak tot café tot supermarkt: de Bourgognewijn is overal! Je zou bijna zeggen dat deze streek een specifieke campertrip waard is!
Morgen reizen we verder door naar het Noorden van Frankrijk maar overnachten we in Gutenau in Duitsland, net op de grens met Zwitserland . Als het een beetje meerzit bezoeken we de stad Basel net aan de andere kant van de Rijn.
Dag 25 en 26: Aix Les Bains
We hebben, zoals al eerder vermeld, Italië achter ons gelaten en zijn inmiddels echt op weg in Noordelijke richting. Toch hebben we vandaag en gisteren nog op een vrij zuidelijke plek gestaan. We zijn neergestreken in Aix les Bains, een stad in het zuidoosten van Frankrijk, in het departement Savoie in de regio Auvergne-Rhône-Alpes. De stad ligt aan de oever van het Lac du Bourget, het grootste natuurlijke meer van Frankrijk. De stad heeft een lange geschiedenis als kuuroord en staat bekend om zijn thermale baden. De geneeskrachtige eigenschappen van het water worden al sinds de Romeinse tijd gewaardeerd. Het feit dat de stad van oudsher een kuuroord is, zie je vooral terug in allerlei verblijfsvoorzieningen die zo nu en dan behoorlijk gedateerd zijn. Daarnaast kun je in deze stad een gokje wagen in een behoorlijk groot en pompeus casino. Maar voor dat soort dingen kwamen wij niet deze kant op, Ons trok vooral het meer en de prachtige, bergachtige omgeving. Gisteren hebben we de stad even kort verkend, maar verder hebben we na een paar dagen citytrip, vooral ook even rustig aan gedaan. Vanochtend hebben we gebruik gemaakt van de koelte en zijn we met de fiets naar het vijf kilometer verderop gelegen Château de Saint Innocent gegaan. Hiervandaan hebben we met All Trails een route gelopen die steil bergop voerde naar een uitkijkpunt bij de grot van Fées. De route was niet alleen uitdagend door het hoogteverschil (uiteindelijk kwamen we op 675 meter boven de zeespiegel uit), maar ook door de rotsachtige paden waar lopen al snel over ging in klimmen. Het landschap is hier werkelijk prachtig. Steile bospaden worden afgewisseld met bergweides en het uitzicht op het Lac du Bourget is nooit ver weg. Na de wandeling hebben we aan de oevers van het meer geluncht en de rest van de dag hebben we vooral genoten van het heerlijke warme en zonnige zomerweer. Morgen reizen we verder noordelijk en bezoeken we Dijon.
Dag 24: Turijn
Met het oog op de weersverwachting zijn we vanochtend al vroeg naar Turijn gefietst. Het is zondag en nog vroeg, dus het park waar we doorheen fietsten was nog nagenoeg leeg. Ook de grote centrale wegen in de stad, omzoomd met statige zuilengalerijen, lagen er nog verlaten bij. Turijn werd duidelijk nog wakker al waren er ook op dit tijdstip (ergens rond een uur of half negen) al mensen op weg naar de bezienswaardigheden in de stad. Wij kozen ervoor om het koninklijk paleis eerst te te bezoeken. Het Palazzo Reale di Torino, is een van de meest indrukwekkende en historisch belangrijke gebouwen in de stad. Het paleis werd oorspronkelijk gebouwd in de 16e eeuw als residentie van het Huis van Savoye, dat destijds de heersers van het koninkrijk Piëmont-Sardinië was. In de loop der jaren heeft het paleis gediend als koninklijke residentie, overheidsgebouw en museum. Wij bezochten het paleis, de koninklijke kapel (waarover later meer) en het kunsthistorisch en archeologisch museum. De koninklijke bibliotheek was helaas gesloten en toen we de tuinen wilden bezoeken begon het net te regenen.
Het paleis maakt indruk door de weelderige inrichting. Goud, rood en blauw fluweel en brokaat voeren de boventoon en de vloeren, trappenhuizen en wanden zijn doorgaans bekleed met marmer. Een wandeling door het paleis geeft een goede indruk van de grandeur van het leven aan het hof en van de gebruiken die er in de zeventiende en achttiende eeuw golden. Zo mochten mensen die opeenvolgende koningen bezochten, pas spreken nadat ze drie keer gebogen hadden. Als ze de audiëntie weer verlieten, moest opnieuw drie keer gebogen worden en mocht men alleen achteruit de zaal verlaten. Je mocht de koning immers nooit de rug toekeren.
Een van de mooiste zalen is de wapenzaal, waar ridderuitrustingen en wapens uit verschillende periodes tentoongesteld worden. De originele uitrustingen zijn rondom poppen geplaatst die op hun beurt op houten paarden zitten die levensecht met paardenhuiden bekleed zijn. Al met al een bijzonder gezicht.
Een van de meest beduidende plekken in het paleis is de Cappella della Sacra Sindone (de kapel van de heilige lijkwade). In deze kapel ligt, weliswaar in een gesloten kist achter glas en helaas niet meer te zien voor het publiek, de befaamde en van controverse omgeven lijkwade van Turijn. Op dit eeuwenoude linnen kleed is de afdruk van een man te zien die volgens gelovigen Jezus Christus zou zijn. Herkomst en authenticiteit van de Lijkwade zijn onderwerp van discussie en debat. Wetenschappers hebben geprobeerd te achterhalen hoe de afdrukken op het kleed zijn ontstaan, maar tot op heden is er geen eenduidige verklaring gevonden. Sommigen geloven dat de Lijkwade het doek is waarin Jezus werd gewikkeld na zijn dood en dat de afdrukken zijn ontstaan door een soort van miraculeuze gebeurtenis, terwijl anderen beweren dat het een middeleeuwse vervalsing is. In 1988 werd de Lijkwade onderworpen aan koolstofdatering, waaruit bleek dat het kleed uit de 14e eeuw stamt. Dit leidde tot veel controverse en scepticisme over de echtheid van de Lijkwade.
In de nacht van 11 april 1997, terwijl Kofi Annan, toen secretaris generaal van de Verenigde Naties, in een zaal ernaast dineerde met zijn Italiaanse gastheren in het koninklijk paleis, brandde de historische kapel achter de kathedraal van Turijn af. Brandweermannen konden de lijkwade ternauwernood redden. Sindsdien is de lijkwade alleen nog bij hoge uitzondering te zien voor het publiek.
Na een toer door de twee musea van het paleis, waar onder andere Nederlandse en Vlaamse meesters hangen (denk aan Peter Paul Rubens en Rembrandt) hebben we geluncht en nog een toer met de hop on hop off bus gemaakt. Deze toer voerde ons onder andere langs de voormalige Fiat fabrieken, die vandaag de dag volledig gerenoveerd en weer in gebruik genomen zijn als leisure en winkelomgeving. We zijn na de bustoer naar deze bijzondere locatie gefietst. De oude fabrieksgebouwen dateren uit 1925 en zijn maar liefst vijf verdiepingen hoog. De auto's werden van beneden naar boven gebouwd. In het midden van het gebouw loopt een helling die als en kurkentrekker naar boven voert. Na ieder onderdeel van het productieproces gingen de auto's langs deze helling een etage omhoog. Uiteindelijk bereikte de kant en klare auto het dak waar deze op een heuse testbaan uitgebreid getest werd. Als je bedenkt dat hierbij snelheden van tegen de negentig kilometer per uur behaald werden, is dit (op een dak) een hachelijke onderneming. De Fiat fabrieken zijn lange tijd in gebruik geweest, maar in 1982 is de productie verplaatst naar ondermeer Polen, Servië en Turkije. Het kenmerkende gebouw in de wijk Lingotto bleef gelukkig behouden en naast het feit dat het nu een soort eerbetoon aan hét Italiaanse automerk is, kun je er prima shoppen. Een zaak die wij in ieder geval even bezocht hebben ligt net naast het complex van Fiat. Het is de Italiaanse specialiteitenwinkel Eataly, waar je werkelijk álles op het gebied van Italiaans eten en drinken kunt vinden. Breng een dikke portemonnee mee, want Eataly is niet alleen allesomvattend, maar ook erg duur!!
Morgen verlaten we Italië en rijden we door voor twee dagen in Aix les Bains aan het meer van Bourget. Voor ons zijn dit wee rustdagen, dus we vatten die (net als in Porec) samen in één post!!
Dag 23: Van Milaan naar Turijn
De route van Milaan naar Turijn is betrekkelijk kort. Beide steden worden verbonden door een reeks snelwegen waardoor we in een klein anderhalf uur van onze camping in Milaan naar onze nieuwe overnachtingsplek in Turijn reden. Het landschap aan weerskanten van de snelweg was aanvankelijk nog licht heuvelachtig, maakte daarna plaats voor vlakke landbouwgrond om vervolgens naarmate we dichter bij Turijn kwamen de Alpen weer ten tonele te voeren. De afwisseling onderweg was dus meer dan voldoende. We staan de komende twee dagen op stadscamping Grinto ongeveer 8 kilometer van het oude centrum van Turijn vandaan. Vandaag hebben we de stad verkend per bus en besloten wat we morgen allemaal wat uitgebreider willen bekijken. De weersverwachting voor morgen is ook iets minder dan vandaag (het is nu, om 20.00, nog bijna dertig graden), waardoor het loont om bouwwerken en musea van de binnenkant te verkennen.
Turijn kent een zichtbare mengeling van geschiedenis en moderniteit. Enerzijds is de stad nadrukkelijk geworteld in haar Romeinse verleden, toen ze nog Augusta Taurinorum heette, anderzijds is ze de laatste decennia uitgegroeid tot een stad waar moderne architectuur en moderne kunst en belangrijke plek innemen.
Na de Romeinse tijd werd Turijn in de Middeleeuwen een belangrijke stad in het noorden van Italië. Het was de hoofdstad van het hertogdom Savoye en groeide uit tot een belangrijk politiek en economisch centrum in de regio. De stad was omringd door stadsmuren en had een bloeiende handel, vooral vanwege de strategische ligging aan de rivier de Po. In de middeleeuwen werd Turijn geregeerd door de hertogen van Savoye, die de stad uitbreidden en verfraaiden met imposante gebouwen, zoals het Koninklijk Paleis en de kathedraal van Turijn die we beiden morgen gaan bekijken. De stad was ook een belangrijk religieus centrum, met verschillende kerken en kloosters die die ook nu nog het stadsbeeld bepalen. Turijn was een tijd lang een belangrijke stad in het koninkrijk Piëmont-Sardinië en diende als hoofdstad van het koninkrijk van 1720 tot 1861. In de recente geschiedenis groeide Turijn uit tot een belangrijk industrieel centrum, vooral bekend om zijn auto-industrie. Fiat, een van de grootste autofabrikanten ter wereld, werd in Turijn opgericht en vestigde hier zijn hoofdkantoor.
Dag 22: Milaan
Onze eerste indruk van Milaan gisteren was erg positief. Vandaag hebben we de stad verder verkend. Het ticket van de Hop on Hop off bus was ook vandaag nog geldig, dus hadden we meteen ook vervoer tussen de belangrijkste bezienswaardigheden in de oude én de nieuwe stad.
Zoals zoveel Italiaanse steden heeft ook Milaan een belangrijk Romeins verleden. De stad heette in die tijd Mediolanum en speelde een belangrijke rol in de handel en dus ook in de economische ontwikkeling van het rijk. Na de romeinse tijd ontwikkelt de stad zich verder onder verschillende fasen van heerschappij. De huizen Visconti en Storza speelden een grote rol bij die verdere ontwikkeling. Deze ontwikkeling wordt bijna tastbaar als je kijkt naar de Duomo (de kathedraal) van de stad. De bouw van dit enorme godshuis dat in Italië alleen overtroffen wordt door de Sint Pieter in Rome, begint in de late middeleeuwen in 1386 en duurde uiteindelijk bijna 600 jaar. Pas in 1965 werden de laatste details aangebracht. Inmiddels werd het gebouw ook vóór die voltooiing al de nodige keren gerestaureerd en hersteld. Dit was onder andere nodig na een bombardement in de tweede wereldoorlog. We hebben de Duomo bezocht aan hand van een audioguide. Naast het gebedshuis zelf hebben we de terrassen beklommen en kregen we van de bovenzijde een indruk van de werkelijk meer dan uitbundige versiering van de daken en de gevels. Een bezoek aan de Duomo is zeker de moeite waard. Als je meer tijd hebt kun je bijvoorbeeld ook de archeologische opgravingen onder de Duomo bezichtigen en kun je (zij het alleen in kleine groepen en dus vrij kostbaar) Het Laatste Avondmaal van Leonardo Da Vinci bewonderen.
Omdat wij relatief kort in Milaan waren, hebben we er niet voor gekozen om ook nog andere bezienswaardigheden uitgebreider te bezichtigen. Dat bewaren we voor een mogelijke citytrip op een ander moment. We kozen ervoor om via het Castello Sforzesco door het park naar de Arco Della Pace (de vredesboog) te lopen. Deze Triomfboog werd opgericht als herinnering aan de overwinningen van Napoleon en heette aanvankelijk dan ook de Overwinningsboog. Toen de Oostenrijkers het na de Franse tijd in Milaan voor het zeggen kregen, werd de boog omgedoopt in Vredesboog. De Boog is gebaseerd op de Triomfboog van Septimus Severus die op het Forum Romanum in Rome staat en vertoont voor ons gevoel ook gelijkenis met de Arc de Triomf in Parijs en het Brandenburger Tor in Berlijn.
Vanuit de Vredesboog is het slechts een paar minuten lopen naar een heel anders stukje Milaan: Chinatown. Eerlijk is eerlijk, deze versie van de Chinese wijk kan in niets concurreren met de grote broer in New York. Lekker eten kun je er echter wel en dat maakte onze lunch vandaan tot een aangenaam intermezzo.
Na de lunch hebben we nog een laatste keer de Hop on Hop off bus genomen die een route reed naar het moderne Milaan. Een van de wijken die we aandeden was San Siro, een wijk die bol staat van sport en vermaak. Hoogtepunt voor de voetballiefhebbers is natuurlijk het Guiseppe Meazza stadion waar zowel AC Milaan als Inter Milaan hun thuiswedstrijden spelen. Na een kleine tien uur in de stad zijn we daarna terug naar onze camperplaats gegaan. Morgen vervolgen we onze reis naar die andere belangrijke Noord-Italiaanse stad: Turijn!
Dag 21: Van Vicenza naar Milaan
Vanochtend zijn we al vroeg vertrokken voor de ruim tweehonderd kilometer lange trip van Vicenza naar Milaan. We overnachten op Agriturismo Pondere Ronchetto, op een kleine negen kilometer van het stadcentrum van de Noord Italiaanse metropool. De camping ligt gunstig ten opzichte van het openbaar vervoer en dat is handig als je snel en zonder veel moeite in de stad wilt komen. We namen dan ook de tram die ons in een half uurtje naar Piazza del Duomo in het hartje van het oude centrum van de stad bracht.
Vandaag hebben we een hop on hop off bus gebruikt om een eerste indruk van de stad te krijgen en die indruk is meer dan positief. Milaan bruist, heeft een echt hart dan merkbaar klopt voor iedere Italiaan en iedere buitenlandse toerist. Het is een stad waar we ons meteen welkom voelen. Morgen bezoeken we de hoogtepunten van Milaan, maar daarover morgen meer.
Dag 20: Van Porec naar Vicenza
Vandaag hebben we Kroatië achter ons gelaten en zijn we doorgereisd naar Noord-Italië. We zijn voornemens om drie steden te bezoeken en de eerste stad op onze tocht is Vicenza in e regio Veneto. Nou is Vicenza niet meten de eerste stad waar je aan denkt als het over Noord-Italië gaat. De stad ligt in dezelfde regio als Verona en ook Venetië ligt binnen handbereik. Toch is deze stad, net als veel andere steden in de regio gevormd door de renaissance en dat zie je al in de verre omgeving. Palazzo’s en villa’s omzomen de wegen en de streek ademt ook anno 2024 nog een zekere rijkdom. Wij kozen voor een agriturismo aan de rand van de stad en fietsten (via een overigens prima netwerk van fietspaden) naar het centrum. Wat opvalt als je de stad nadert is dat de buitenwijken overspoeld zijn door migranten die deels geen vaste woon of verblijfsplek hebben. Ze leven op straat en dat geeft de entree van de stad een beetje een groezelig karakter. Tegelijkertijd maakt het de uitzichtloze situatie van vluchtelingen in dit deel van Europa pijnlijk duidelijk. Ze hebben huis en haard verlaten, op zoek naar een beter en veiliger leven, maar zitten vervolgens vast in een land dat voor deze doelgroep nauwelijks een vangnet heeft. De vraag is of het humaan is dat ouders met kinderen veroordeeld zijn tot een leven op straat. Ik hoop ten zeerste dat dit soort taferelen Nederland, ook onder de nieuwe politieke wind, bespaard blijft!!
De oude binnenstad van Vicenza is zeker de moeite waard. De stad heeft een geschiedenis die teruggaat naar de Romeinse tijd toe Vicenza nog Vicetia heette. Ook in de middeleeuwen kende de stad een bloeiperiode toen ze en belangrijke positie innam in het Heilige Roomse Rijk. De stad was toen zowel politie als voor wat betreft de handel een belangrijke plek in Noord Italië. In de zestiende eeuw komt de stad echter pas echt tot bloei. Ze wordt, dankzij de beroemde architect Andrea Paladio, het middelpunt van de renaissance architectuur. Van zijn hand zijn talrijke kerken, palazzo’s én te theatro Olympico. Dit naar Romeins voorbeeld gebouwde overdekte theater, is ook vandaag de dag nog in gebruik en het is een prachtig voorbeeld van de bouwwijze van die tijd. Het schouwspel van licht en perspectief in het theater heeft een magisch effect en is dan ook meer dan een bezoek waard. Net als veel andere steden heeft Vicenza het in de tweede wereldoorlog zwaar te verduren gehad. De stad is echter vrijwel helemaal herbouwd en het centrum staat inmiddels op de UNESCO werelderfgoedlijst. Wij hebben heerlijk door het centrum gewandeld, het theater bezocht en genoten van de mediterrane sfeer die veel weg heeft van andere belangrijke renaissancesteden als Florence. Morgen reizen we verder naar het noorden en bezoeken Milaan.
Dag 18 en 19: pauze in Porec
Zoals gisteren al verteld, laten we onze twee dagen in Porec als één post zien. Dit doen we vooral omdat de dagen op camping Bijela Uvala echt bedoeld zijn om even uit te rusten en net niet heel vel te bekijken en te beleven. De eerste dag is dat ook behoorlijk goed gelukt. We hebben uitgeslapen (nou ja, wat daarvoor door moet gaan dan, want we zitten nu eenmaal in een reisritme waardoor we met de vogels wakker lijken te worden) en daarna hebben we de rest van de dag doorgebracht aan de zee. Onze camper stond op een prima plek, met uitzicht op het diepblauwe water. Ook vanuit onze eigen luie stoel hadden we dus de optimale zee en strandbeleving. Het water aan de Kroatische kust is op dit moment heerlijk. Het is net warm genoeg om niet rillend erin te hoeven gaan en net koud genoeg om toch voor verkoeling te zorgen. In de vroege avond zijn we naar Porec gefietst. Onderweg hebben we nog even een een nieuwe stroomkabel gekocht bij een campingwinkel. Onze langste kabel heeft het begeven en voor de rest van de reis denken we die lengte wel nodig te hebben. Na een typisch Kroatische vleesmaaltijd in de stad zijn we terug gefietst en hebben we nog een paar uur genoten van de zwoele zomernacht op de camping.
Onze laatste dag in Porec pakte iets actiever uit dan gepland. Toen we gisteren van Porec naar de camping fietsten, zagen we in een ooghoek een reclame voor een restaurant dat speenvarken en lam aan het spit serveert. In het verleden hebben we dit ook gegeten en de verleiding om daar vanavond naartoe te gaan was gewon te groot. Vanochtend vroeg ben ik dus al even naar het restaurant gefietst om te kijken of een reservering nodig was. Dit was niet het geval. Vanaf 19.00 waren we welkom. Op weg terug naar de camping zag ik vervolgens een bord dat verwees naar een wijndomein een kleine vier kilometer verderop. Naast een rondleiding was het hier ook mogelijk om een aantal van de wijnen te proeven. We zijn samen met de fiets het Kroatische binnenland ingereden, maar aangekomen bij wijndomein Damjanic bleek dat het met een kostprijs van 33 euro per persoon niet heel logisch was om deze activiteit met z'n tweeën te doen. Jose drinkt immers geen wijn. Ik ben dus later op de dag teruggefietst en heb alsnog volop genoten van domein Damjanic.
Zoals zo vaak is het verhaal achter een product, minstens even belangrijk dan het product zelf. Het wijngoed Damjanic is al sinds de vroege achttiende eeuw in het bezit van een van oorsprong Italiaanse familie die zich in die tijd in dit gebied vestigde. De familie kende het verbouwen van wijn uit hun thuisland en het klimaat van het Istrische schiereiland leek ideaal om de wijnbouw ook hier op te zetten. In de daaropvolgende decennia groeide het wijndomein naar mer dan vijf hectare, wat voor die tijd veel was. De voor deze streek typische druivensoorten (Graševina, Malvasia, Plavac Mali en Pošip) werden verder ontwikkeld en in 1928 won het wijnhuis een medaille d'or voor een van hun rode wijnen tijdens en wijnkeuring in Parijs. Alle tekenen stonden gunstig voor het wijnhuis, maar na de tweede wereldoorlog, toen Kroatië deel uit ging maken van Joegoslavië en daarmee onder communistisch bewind kwam, was het in bezit hebben van meer dan een halve hectare grond verboden. De grond en alle wijnstokken die erop stonden vervielen aan de staat en zelfs nu nog wordt er een commerciële wijn verkocht die deels afkomstig is van grond uit het bezit van de familie Damjanic. Deze zogenaamde Laguna wijn is meteen ook de meest verkochte en gedronken wijn aan de Kroatische kust. Na het uiteenvallen van het voormalig Joegoslavië heeft de familie Damjanic de draad weer opgepakt. Op dit moment produceren ze weer volop. Ze breiden het aantal hectaren wijnstokken uit en ze pachten grond bij andere, vaak oude, wijnboeren. Het resultaat mag er zijn. Zowel de witte, de rode als de rosé zijn van hoge kwaliteit. ik heb het genot gehad er voer te kunnen proeven en uiteindelijk heb ik in ieder geval twee flesjes Malvasia me naar de camping genomen (met de fiets was een doosje helaas niet haalbaar :)).
De avond hebben we doorgebracht in restaurant Monte Rosso waar we genoten van vers gerild speenvarken. Het varken draait een hele dag aan een spit voor het restaurant en wordt daarna in porties verdeeld en met eerlijke gegrilde aardappelen en salade geserveerd. Veel Kroatischer als dit wordt het niet. Morgen verlaten we Kroatië en reizen we door naar Noord Italië.
Dag 17: Van Labin naar Porec
Vanochtend hebben we het rustig aangedaan. Na het ontbijt hebben we camping Romantik achter ons gelaten en hebben we koers gezet naar de meest zuidelijke punt van het schiereiland Isrië: Pula. De geschiedenis van Pula gaat terug tot de oudheid, toen het een belangrijke nederzetting was voor de Illyriërs en later voor de Romeinen. Onder het bewind van de Romeinen groeide Pula uit tot een belangrijke handelsstad en militaire basis. De meest bekende bezienswaardigheid uit deze periode is het indrukwekkende amfitheater, dat dateert uit de 1e eeuw na Christus en nog steeds wordt gebruikt voor evenementen en concerten. Hoewel dit prima is (activiteiten garanderen immers dat dit stukje geschiedenis ook behouden en onderhouden blijft), is het toch jammer dat de arena gedomineerd werd door een groot filmscherm (filmfestival van Pula) en de bijbehorende zitplaatsen. Dit doet een beetje afbreuk aan de historische beleving. Wij hebben de belangrijkste Romeinse overblijfselen van Pula bekeken. Naast het theater maken de Tempel van Augustus, het Forum en de Triomfboog van Sergius, indruk. Pula is zeker een bezoek waard!
Van Pula zijn we doorgereden naar camping Bijela Uvala in Porec. Hier staan we de komende drie nachten en nemen we als het ware even een break van alle reizen, bezienswaardigheden en indrukken. Dag 18 en 19 van deze blog zullen we dan ook in één post samenvatten later deze week.
Dag 16: Van nationaal Park Grabovac naar Labin
Vandaag was in zekere zin een reisdag, waarover weinig te vertellen valt. We zijn op weg naar Istrië en dat betekent dat we vandaag ruim 270 kilometer moesten overbruggen. Om ervoor te zorgen dat we niet de hele dag in de auto zaten, hebben we een tussenstop gemaakt in Rijeka, de derde stad van Kroatië. Rijeka ligt aan de Middellandse zee en is een belangrijke havenplaats. De stad is dan ook vooral een industrieel bouwwerk, met alle nogal afzichtelijke gebouwen en structuren van dien. Het centrum, en meer specifiek de Corso, vormen een welkome uitzondering, Deze winkelstraat ademt een mediterrane sfeer en leidt even af van de industrie eromheen. Echt shoppen is er hier overigens niet bij, want daarvoor is het winkelaanbod te klein.Wij zijn dus twee kilometer verderop naar een grote (en heerlijk gekoelde) mall gelopen en hebben daar een paar uurtjes doorgebracht. Onze camper stond boven de stad op een parkeerplek waar ook bussen parkeren. De plek is, zeker voor grotere campers, prima maar de tocht de stad in is (ondanks de betrekkelijk korte afstand van 1,8km) vooral op de terugweg een behoorlijke uitdaging. We hebben de trappen niet geteld, maar de trappen op de Wilhelminaberg thuis in Landgraaf zijn er een klein opstapje tegen.
Vanuit Rijeka zijn we doorgereden naar onze bestemming van vandaag: minicamping Romantik ik Labin op het schiereiland Istrië. De camping is relatief nieuw en heeft de beschikking over prachtig en schoon sanitair, een klein zwembad en plaatsen die tussen olijfbomen en druivenranken liggen. De eigenaar spreekt Duits en is meer dan gastvrij. We kunnen deze plek dus zeker aanbevelen (https://www.camping.hr/de/campingplatze/romantik)
Labin is en aardig en compact stadje dat bekend staat om zijn prachtige middeleeuwse architectuur, smalle geplaveide straatjes en adembenemend uitzicht over de Adriatische Zee. Labin heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de Romeinse tijd, en dit is te zien in de goed bewaarde historische gebouwen en ruïnes die nog steeds te bezichtigen zijn. Wij aten aan het centrale plein in het dorp, waar het op deze (zaterdag) avond een drukte van jewelste was. Daarna hebben we de stad kort verkend en zijn we terug gefietst naar onze camping. Morgen reizen we via Pula verder naar Porec.
Dag 15: Van Biograd na Moru naar grotpark Grabovac
We reizen voorlopig even door naar het noorden. Ons doel van vandaag is een natuurpark met verschillende grotten nabij het stadje Perusic. Aanvankelijk hadden we gepland om door te reizen naar de kust om daar te overnachten, maar de beoogde camping (Odmoriste Leso) blijkt volgens andere camperaars niet meer te bestaan. Bij het grottenpark kun je echter (mits je de grotten bezoekt) gratis staan. Weliswaar zonder elektriciteit (er zijn we wat stopcontacten om telefoons en dergelijke op te laden), maar met toiletten. En gezien de prachtige omgeving, hebben wij niet veel meer nodig.
We bezochte de grotten met een jonge enthousiaste gids die het zichtbaar prettig vonden dat wij wel vragen stelden en geïnteresseerd waren. Het Franse gezin dat met ons de grotten in ging, had meer hun eigen feestje. De grotten van Grabovaca zijn een van de meest bekende grottenstelsels in het land en trekken jaarlijks vele bezoekers. De grotten bestaan uit verschillende kamers en gangen met indrukwekkende stalactieten en stalagmietenformaties. Daarnaast zijn er ook ondergrondse meren en rivieren te vinden in de grotten. Helaas is maar een fractie van de grotten ook echt toegankelijk. De gids vertelde dat het zoveel papierwerk en formaliteiten vraagt om de grotten in kaart te brengen en dus open te stellen voor publiek, dat het niet loont.
Na de tocht door de grotten, hebben we nog een trail gelopen die ons naar ruim 750 meter hoogte bracht en zorgde voor een schitterend uitzicht over het dal, de rivier de Lika en de bergen in de verte. We slapen vandaag in deze mooie omgeving, maar zijn niet alleen. In het dal waar wij op uitkijken, slaapt een groep Franse scouts. We hebben met enige verwondering gekeken naar hun activiteiten. Ze hebben in de korte tijd dat wij keken het informatiegebouw van het park een likje verf gegeven en paden in het dal gemarkeerd met stenen. Scoutingvakantie gaat dus niet alleen over vakantie vieren, maar ook om iets terugdoen voor je gastheer.
Dag 14: Nationaal Park Kornati
De afgelopen 25 jaar zijn we met enige regelmaat op vakantie in Kroatië geweest. Een van de highlights die we nog niet gedaan hebben is het Nationaal Park Kornati, en groep van 168 eilanden in de kuststrook tussen Zadar en Sibenik. Nationaal park Kornati, dat opgericht is in 1980 en een beschermd natuurgebied vormt, staan bekend om de ruige en ongerepte natuur, met steile kliffen, kristalhelder water en een rijke biodiversiteit. Op sommige van de eilanden zijn overblijfselen te vinden van oude nederzettingen en historische gebouwen, wat aantoont dat de eilanden al eeuwenlang bewoond zijn geweest. Dit jaar hebben wij deze trip dus wel geboekt. Het is een dagtocht per boot met de mogelijkheid om te genieten van de eilanden, te zwemmen (of snorkelen) en te wandelen. Vanochtend werden we al vroeg opgehaald bij de receptie van onze camping. We kozen voor een kleinschalig gezelschap. Er gaan vanuit de haven van Biograd na Moru en de andere havens langs de kust talrijke, vaal hele grote, schepen naar het natuurgebied. Wij reisden met 11 passagiers en drie bemanningsleden op een klein schip.
Vanuit de haven is het ongeveer anderhalf uur varen tot de eerste stop nabij de eilanden. Hier was (en gezien de warmte was dat erg welkom) een mogelijkheid om te zwemmen en te snorkelen in het kraakheldere water. Het onderwaterleven viel ons wat tegen. Je kunt zien dat dit drukbevaren routes zijn. Voor meer vissen, inktvissen en ander onderwatergedierte, moet je klaarblijkelijk wat verder van de bewoonde wereld weg varen. Toen iedereen weer aan boord was, werd een ontbijt geserveerd met worst, kaas, vis en verschillende groenten en brood. Zwemmen maakt hongerig, dus het ontbijt werd zonder moeite weggepoetst.
De volgende stop was het eiland Otok in het deel van het park dat bekend staat als Telascica. De westkant van dit eiland bestaat uit kalkrotsen. Een steil wandelpad voert naar een aantal uitzichtpunten waarvandaan je die rotsen in volle glorie kunt bewonderen. Een stukje verderop ligt een binnenmeer dat weliswaar zeewater bevat maar dat doordat iedere stroming ontbreekt, ontzettend zout en veel warmer dan zeewater is. Net zoals op vel plaatsen waar de natuur bijzondere spelingen tevoorschijn tovert, neemt de mens ook hier volledig bezit van de natuur. In plaats van rustige authentieke natuur, leek dit meer eerder op een grot openluchtzwembad. Best jammer eigenlijk.
Inmiddels was het lunchtijd en de lunch aan boord, op weg naar onze derde en laatste stop, bestond uit een eenvoudige pasta, brood en een enorme ketel verse mosselen. De karaf Kroatische witte wijn completeerde het plaatje. Al varend eten aan boord is een meer dan ontspannende bezigheid!Na de lunch volgde een laatste zwem en snorkel stop. Inmiddels hadden wij al een hele tijd op het zonnedek gelegen. Ik kan van geluk spreken dat er geen kreeft op het menu stond vandaag, want de kleur van mijn rug had mij wellicht in de ketel doen belanden.
Het laatste uur van de tocht voeren we terug langs de eilanden en genoten we een laatste keer van de zee, het gezelschap en de witte wijn. Al met al was het een heerlijke en geslaagde dag die niet al te laat in bed eindigde. Zeelucht maakt nou eenmaal moe.
Dag 13: Van Vrlika naar Biograd na Moru
Vanochtend werden we wakker met een mysterieuze mist die boven het water van het meer van Peruca hing. De droneopname die we hiervan gemaakt hebben volgt later. We hebben ontbeten en de ongerepte natuur weer achter ons gelaten. De komende teee dagen staan we op camping Parc Soline in Biograd na Moru, een grote camping aan de Adriatische kust. Normaal kiezen we liever niet voor grootschalige campings, maar morgen willen we vanuit Biograd naar de Kornati eilanden. Deze camping ligt dan ideaal en dus nemen we de drukte op de koop toe. We staan op een ruime plek onder de bomen en dat is maar goed ook, want het is hier warm. Heel warm!! Voor het eerst deze vakantie draait de airco in de camper op volle toeren. De ruim dertig graden om 22.00 zijn anders echt niet uit te houden
Verder valt er over vandaag weinig te melden. We zijn even naar het dorp gewandeld om te kijken waar we morgen de boot nemen en hebben verder genoten van zee en strand. Na het avondeten aan de boulevard heb ik een poging gedaan om de halve finale van Nederland tegen Engeland te volgen. Omdat ik niet de enige was, haperde de verbinding waardoor ik zowel de 1-0 van Nederland als de 1-1 van de Engelsen gemist heb. De 1-2, waardoor Nederland uitgeschakeld werd, heb ik dan wel weer gezien. Jammer!!!!
nu vooruitkijken naar de dagtrip van morgen. Eerst maar eens even slapen in een koele camper!!!
Dag 12: Zagvozd naar Vrlika
Vandaag was min of meer een ‘tussendag’ We zijn al vroeg van onze camping vertrokken naar een natuurcamping aan het meer van Peruca. De camping ligt in het natuurreservaat Dinara aan de voet van uitlopers van de Dinarische alpen. Omdat deze camping nogal ver van andere voorzieningen vandaag ligt, hebben we eerst uitgebreid boodschappen gedaan. Daarna leek de reis voorspoedig te verlopen totdat we, zomaar uit het niets, voor een bord doodlopende weg stonden. Let wel: we zaten al ruim dertig kilometer op die weg en het aantal mogelijkheden om af te buigen was minimaal. Aan de ene kant rees een bergwand op en aan de andere kant was het meer. Omdat voor ons een vrachtwagen reed die de afzetting negeerde, zijn wij ook verder gereden. Na een paar kilometer maakte de ene helft van de weg plaats voor een diepe geul. Hier werd klaarblijkelijk aan een verbreding gewerkt. Weer even verder waren er daadwerkelijk werkzaamheden. José is vooruitgelopen en heeft vooral gekeken of er geen tegenliggers kwamen. De wegwerkers waren zo aardig om even te stoppen en uiteindelijk konden we redelijk eenvoudig doorrijden tot het punt waar wij de weg ook moesten verlaten in richting van de camping. De logica van de hele verkeerssituatie ontgaat ons een beetje, maar ja: het is nou eenmaal Kroatië en niet Nederland.
Camping Peruca is werkelijk fantastisch. Het is niet zozeer de luxe die deze plek bijzonder maakt (het sanitair is gehuisvest in containers en het terrein is spaarzaam ingericht), het is veel eerder de algehele sfeer aan een prachtig diepblauw meer. Je checkt online in en betaalt via PayPal. Als je niet zou betalen, kraait daar waarschijnlijk ook geen haan naar. Het feit dat deze plek zo mooi is, is de dertig euro echter meer dan waard. De camperplekken kijken uit over het meer. Er is een gas BBQ die je gratis kunt gebruiken en er zijn zitjes om te eten als je dat zou willen. De camping heeft een goed onderhouden moestuin waar je als gast gratis komkommer, tomaat, paprika etc. kunt plukken en gebruiken. Het sanitair is schoon en het meer is heerlijk om in te zwemmen. En het is hier stil, heel stil. Dit is een welkome afwisseling na drukkere plekken, drukkere campings en drukkere wegen.
Morgen reizen we verder naar Biograd Na Moru aan de kust. Daar hebben we eerst een rustdag en overmorgen bezoeken we de Kornati eilanden, een nationaal park voor de kust.
Dag 11: Mostar naar Zagvozd
Vandaag stond in het teken van onze twee laatste Bosnische bezienswaardigheden voordat we zuidelijk van Split Kroatië weer in zouden rijden. De eerste stop was Pocitelj een oude nederzetting uit de late middeleeuwen die te boek staat als een plek waar jaarlijks tientallen kunstenaars bij elkaar komen om te schilderen. Pocitelj werd gesticht in de 14e eeuw en diende als een belangrijk handelscentrum en verdedigingsfort tijdens de Ottomaanse periode. Het dorp is gebouwd op een steile heuvel langs de rivier de Neretva en wordt gedomineerd door de imposante Haji-Ali-moskee, die dateert uit de 16e eeuw. Hoog boven de stad waken twee verdedigingswerken over de overblijfselen van de stad. De klim naar boven was best zwaar, zeker omdat de temperaturen ook vrij vroeg in de ochtend al ruim boven de dertig graden waren. Het uitzicht boven was echter wederom de moeite waard. Pocitelj ademt een middeleeuwse en tegelijkertijd ook oosterse sfeer. De bouwwerken zijn onmiskenbaar Ottomaans en de vele kraampjes beneden in het dorp dragen bij aan de look en feel van een oosterse bazaar.
Van Pocitelj zijn we doorgereden naar de Kravica watervallen bij de stad Ljubuški. De watervallen zijn gevormd door de Trebižat rivier en zijn omgeven door weelderige groene begroeing, wat zorgt voor een prachtig en schilderachtig landschap. De hoogte en de breedte van de watervallen imponeren. De Kravica watervallen zijn ongeveer 25 meter hoog en 120 meter breed en behoren daarmee tot de grootste watervallen van het land. Waar we eerder deze week de ervaring hadden dat we watervallen bezochten waarbij de natuur echt nog centraal stond, waren de Kravica watervallen vooral een toeristisch trekpleister, compleet met nieuwe parkeerplaats, entree en een keur aan horecagelegenheden. Je moet echt wel door de mensenmassa heen kijken om de schoonheid van deze plek nog te zien.
Na de watervallen zijn we doorgereden naar Kroatië. Onze eigenlijke camping voor de nacht (de Good Energy Factory in Opuzen) bleek niet meer te bestaan en dus zijn we doorgereden naar camping Biokovo vlak bij de kust.
Dag 10: Sarajevo naar Mostar
Waar de vorige verplaatsing nogal een uitdaging bleek, was de rit van Sarajevo naar Mostar wat je noemt ‘een eitje’. Bij het vertrek op de camping hebben we wel nog een stevige discussie over de prijs van de twee overnachtingen gevoerd. Camping Oaza had al ver in het voorjaar een prijs van veertig euro bevestigd, maar de vriendelijke medewerker aan de receptie beweerde dat dit voor één nacht was en verzocht ons dus om tachtig euro af te tikken. Nou zijn wij doorgaans redelijk meegaand en als wij fout zitten betalen we netjes de gevraagde prijs. Deze camping was echter zo onder de maat dat zelfs de veertig euro niet gerechtvaardigd was. Alleen de ligging (en het feit dat wij nou eenmaal nagenoeg zelfvoorzienend reizen) maakte de plek de moeite waard. We hebben het gevraagde bedrag dus niet betaald. Een hele reeks telefoontjes en een flink discussie later waren we op pad, de geplande veertig euro achter latend op de camping.
Mostar ligt in het zuiden van Bosnië Herzegovina, redelijk dicht bij de Kroatische grens. De eerste nederzettingen in het gebied rondom Mostar dateren al uit de oudheid, toen het bekend stond als een strategische locatie aan de rivier de Neretva. De Romeinen hadden hier een nederzetting die ze 'Mogorjelo' noemden. In de middeleeuwen ontwikkelde Mostar zich als een belangrijke handelspost, waarbij het vooral bekend werd vanwege de Stari Most (Oude Brug) die in 1566 werd gebouwd door de Ottomaanse heersers. Deze brug zorgde voor een plek waar handelswaar de Neretva over gebracht kon worden. Om die reden bloeide de stad als handelscentrum op de weg van de kust verder landinwaarts. Er valt nog veel meer te vertellen over de roerige geschiedenis van deze bijzondere stad, maar dat voert voor nu te ver. Het is wél nodig om nog kort in te gaan op de Bosnische Burgeroorlog in de jaren negentig van de vorige eeuw, toen Mostar zware gevechten onderging en leed onder etnische verdeeldheid tussen de Bosniakken, Kroaten en Serviërs. De iconische Stari Most werd verwoest in 1993, maar later herbouwd als symbool van verzoening.
Hoewel de burgeroorlog alweer bijna dertig jaar achter de stad ligt, zijn de littekens die de strijd achter gelaten heeft nog steeds zichtbaar. Nog meer dan in Sarajevo krijgen deze littekens vorm door de kogelgaten in de gevels en de vervallen gebouwen die na bombardementen en granaatinslagen niet meer hersteld zijn. We hebben een wandeling door een van de buitenwijken van de stad gemaakt en een van deze gebouwen bezocht. Het moet een kantoorgebouw geweest zijn dat nu als ruïne en stille getuige is van de verschrikkingen van de oorlog.
Hoewel Mostar vandaag de dag vooral een bruisend toeristisch centrum is zoals er zovelen zijn in Europa, is tussen alle felle kleuren, de muziek en de prullaria in de winkeltjes en kraampjes, steeds iets voelbaar van de recente geschiedenis. Dit maakt de stad op een heel eigen manier bijzonder.
Dag 9: Sarajevo
Er zijn steden die je bijblijven door de schoonheid van gebouwen, de imponerende geschiedenis of de ligging in het landschap. Voor Sarajevo geldt dit allemaal, maar wat het meest bijblijft is de recente geschiedenis die vooral gekenmerkt wordt door de Balkanoorlog in de jaren negentig van de vorige eeuw. Vanochtend zijn we met de tram de stad in gereden. Aanvankelijk was het de bedoeling om vanaf half elf een drie uur durende stadswandeling met een gids te doen. Deze wandeling werd echter kort voor het begin ervan geannuleerd. We boekten een alternatief voor de middag en bezochten eerst het kleine museum dat gewijd is aan de gruwelen van de Balkanoorlog. We hebben op onze reizen best al veel musea bezocht die het verhaal van conflicten vertellen. We bezochten de herdenkingsplekken van concentratiekampen en waren onder de indruk. Dit museum was echter anders. Het verhaal van het Balkanconflict in het algemeen en de belegering van Sarajevo in het bijzonder wordt er op een rauwe, bijna ongecensureerde manier verteld in foto’s en filmopnames. Het museum verhult de werkelijkheid niet achter een algemeen verhaal maar toont beelden van mensen die getroffen zijn door granaatinslagen of door het vuur van scherpschutters. Het toont de rauwe werkelijkheid van een leven tijdens een oorlog die wij alleen van de berichtgeving op TV kennen. Een oorlog die vooral ver weg was. Nu werd ons duidelijk dat veel van de mensen die vandaag de dag in Sarajevo rondlopen, mensen van onze eigen leeftijd zijn, mensen die deze oorlog zelf meegemaakt hebben. Het zijn geen gelauwerde en gedecoreerde oorlogsveteranen in jeeps die tijdens Bevrijdingsdag in Nederland door de straten gereden worden. Het zijn mensen zoals wij, met kinderen en misschien kleinkinderen die, ondanks alle zon en felle vrolijke kleuren van de stad vandaag, een dramatisch verleden met zich meedragen. Het bezoek aan dit museum stemde niet vrolijk. Het was confronterend, maar ook nodig om deze stad te begrijpen. De rest van de dag vielen de restanten van granaatinslagen en kogelgaten in de hele stad op. De geschiedenis is hier nog lang niet weggepoetst. Eén van de indrukwekkende direct zichtbare overblijfselen zijn de met rood beton gevulde gaten van inslagen van granaten die overal in de stad herinneren aan de oorlog. Ieder gevuld gat staat voor een inslag waarbij minstens drie mensen omgekomen zijn. De gaten zijn talrijk, wat de omvang van dit conflict nog maar eens benadrukt. het spreekt voor zich dat we in het museum geen foto's gemaakt hebben. De eerste foto laat dus vooral iets zien van de wonderlijke oosterse sfeer die er in Sarajevo heerst.
De middag brachten we vandaag door met een gids die ons, door de kleine groep van drie personen, bijna een privérondleiding door de stad gaf. De gids was historisch en politiek zeer onderlegd en vertelde het verhaal van de geschiedenis van de Balkan, de overheersing door het Oostenrijks-Hongaars rijk die uiteindelijk uitmondde in de moord op aartshertog Frans Ferdinand waardoor de eerste wereldoorlog uitbrak. We zagen de plek van de aanslag en hoorden (zeer) uitgebreid hoe een groep studenten de aanslag beraamde, uitvoerde en uiteindelijk opgepakt of gedood werd. Daarna doorkruisten we de oude stad en luisterden we naar verhalen over de verschillende religies die de stad vormen. Nu en in het verleden leefden katholieken, orthodoxe Christenen, Joden en Moslims naast elkaar. De stad wordt om die reden ook wel het Jeruzalem van het oosten genoemd.
Na meer dan drie uur kunnen we stellen dat we een goed beeld van Sarajevo hebben gekregen. De stad imponeert op een heel eigen manier. Het is zeker geen stad voor een reguliere stedentrip, maar voor mensen die historisch, politiek en religieus geïnteresseerd zijn biedt de stad meer dan genoeg om te ontdekken. Morgen reizen we verder naar Mostar in het zuiden Bosnië Herzegovina. Ook deze stad heeft een verleden dat onlosmakelijk verbonden is met het Balkan conflict in de jaren negentig van de vorige eeuw. Nu eerst maar eens even de indrukken van vandaag verwerken en de wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Turkije kijken (op het moment dat ik dit typ staan ‘wij’ met 1-0 achter ).
Dag 8: Jajce naar Sarajevo
Na een frisse nacht in Jajce en een snel ontbijt zijn we vanochtend op pad gegaan naar Sarajevo. We hadden vandaag een tussendoel: de grote piramide van de Zon in Visoko, zo’n kleine dertig kilometer boven Sarajevo. Het eerste deel van de route voerde over een verrassende bergweg die ons naar een behoorlijke hoogte bracht. De route was weliswaar hier en daar krap en de het stijgingspercentage was uitdagend, maar het uitzicht van de toppen van de Dinarische Alpen is simpelweg adembenemend. Tot op heden vielen de wegen in Bosnië niet tegen. Vrijwel overal was het asfalt in redelijke staat en ondanks de deels als een lappendeken bijgewerkte slechte delen van de weg, konden we er met de camper prima doorheen manoeuvreren. Vandaag veranderde dat spoorslags. Als uit het niets stonden we voor een splitsing van drie wegen die allemaal van asfalt over gingen in een mengeling van steen en gruis. Te voet verkennen hoe de situatie verderop was leverde niet echt veel geruststelling op en ook de vriendelijke, niet Engels of Duitssprekende, Bosnische automobilist wist ons niet het vertrouwen te geven dat de route echt begaanbaar was. Met ons stonden nog drie andere campers voor het zelfde dilemma: doorgaan of omdraaien. Een blik op de kaart leerde dat dit de enige weg naar Sarajevo was. Omdraaien was dus eigenlijk geen optie. Een volgende voorbijganger verzekerde ons dat de weg prima te doen was en dus reden we in kolonne de eerste heuvel op, het bos in. Wat volgde waren tien kilometer dwars door een dicht bosgebied over iets dat in Nederland niet eens een bospad zou heten. We hebben het stuk zonder verdere kleerscheuren afgelegd en een ervaring rijker zijn we verder gereden naar Visoko.
In en rondom deze stad liggen vier mysterieuze piramides die, van een afstandje, eigenlijk op gewone bergtoppen in een toch al bergachtig landschap lijken. Met een gids beklommen we een van de vier piramides: de Piramide van de Zon. Hoewel de piramides in Bosnië niet algemeen geaccepteerd worden als échte piramides (er is nooit echt wetenschappelijk onderzoek naar gedaan), is het optische bewijs overweldigend. De piramide is perfect symmetrisch, de stenen zijn min of meer ordelijk en elkaar overlappend gerangschikt en het materiaal va de stenen bestaat uit een mengsel dat nog het meest weg heeft van een prehistorisch soort beton dat ook nog eens harden en duurzamer is dan ons eigen beton nu. Nergens op de wereld vind je dit materiaal. Het moet dus op deze plek vervaardigd zijn. De Piramide ligt in een (ja alweer) prachtig landschap dat een recente verdrietige en dramatische geschiedenis kent. In de Balkanoorlog werd hier hevig gevochten en de resten van die strijd zijn ook nu nog terug te vinden in de vorm van niet opgeruimde mijnen. Onze gids wees gebieden aan waar je zeker niet van de paden af mocht wijken. In en om de piramides zijn opgravingen gedaan die tunnelstelsels blootgelegd hebben. Die hebben wij vandaag niet bezocht, maar ze zijn zeker een aanrader voor bezoekers die hier wat meer tijd door willen brengen. Inmiddels zijn we aangekomen in Sarajevo en hebben we het oude deel van de stad al kort verkend. We hebben er lekker gegeten en morgen ochtend sluiten we aan bij een stevige toer met een gids die ons de stad in al haar facetten zal laten zien.
Dag 7: Orasac naar Jajce
Vanochtend hebben we afscheid genomen van het meer dan vriendelijke echtpaar dat de camperplaats waar we vannacht geslapen hebben runt. Er valt nog van alles aan deze plek op en aan te merken. Het sanitair moet echt anders en beter, de stroomvoorziening vanuit de woning met een lange verlengkabel is maar behelpen en de hele entourage doet ietwat amateuristisch aan. De gastvriendelijkheid en de behulpzaamheid van de eigenaren compenseert dit alles echter ruimschoots. Beiden zijn voortdurend in de weer om het hun gasten naar de zin te maken. Ze brengen drankjes, oogsten sla uit hun tuin en verdelen die onder de gasten en er is werkelijk geen vraag teveel. De plek van deze camperplaats is magisch mooi en heeft heel veel potentieel. Wie weet hoe dit in de toekomst uit zal pakken.
De reis van Orasca naar Jajce voerde, net als gisteren, niet over snelwegen. De wegen door de bergen brachten ons weer langs talloze verschillende landschappen. De ene keer passeer je een bergpas, terwijl je niet veel later door een weelderige vlakte rijdt met aan weerskanten van de weg bomen en struiken en weidse uitzichten. Na twee dagen in Bosnië Herzegovina kunnen we wel al stellen dat het land voor wat betreft het landschap meer dan overtuigt.
Het laatste stuk van onze reis naar de volgende bestemming van vandaag, kende wat meer hobbels. We waren op weg naar camping Plivsko Jezero, een kleine vijf kilometer van Jajce vandaan. De campernavigatie was stellig in de opdrachten, maar daardoor belanden we uiteindelijk midden in de oude stad. Pas twee stadspoorten en een hele reeks smalle weggetjes later, zaten we weer op de grote weg. Online zoeken leerde dat de camping vijf kilometer de andere kant op lag.
Vanaf de camping hebben we de fiets genomen naar Mlincici, een plek aan de kop van het meer van Jezero waar in de middeleeuwen gebruik gemaakt werd van het hoogteverschil en het naar beneden stortende water om een groot aantal kleine watermolens aan te drijven. De molens werden gebruikt om graan te malen. Hoewel de gebouwtjes hun functie verloren hebben, geven ze nog een goed indruk van de nijverheid van weleer. Over de weg langs de camping zijn we vervolgens langs het meer naar de stad Jajce gereden, waar we eerst de watervallen bekeken, die echter veel minder indruk maakten dan de watervallen die we gisteren zagen. Jajce was tussen 1463 en 1527 de hoofdstad van het oude koninkrijk Bosnië. Het was een belangrijk bolwerk en een symbool van de Bosnische soevereiniteit. Uit deze tijd stamt ook de grote vesting van de stad die op een piramide achtige heuvel de omgeving domineert. We bezochten de vesting en stuitten op de resten van een gebouw waar voormalig heerser generaal Tito mee verbonden was. Tito, voormalig president van Joegoslavië gebruikte Jajce als de symbolische plek tijdens de tweede wereldoorlog voor de oprichting van de tweede Joegoslavische Partizanenbrigade. Deze gebeurtenis in 1943 wordt algemeen gezien als een keerpunt in de strijd tegen de Duitse bezetter. Morgen reizen we door naar Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië Herzegovina.
Dag 6: Karlovac naar Orasac
Vandaag hebben we Kroatië voorlopig even achter ons gelaten en zijn we in de richting van onze eerste bestemming in Bosnië Herzegovina gereden. De afgelopen dagen hebben we onderweg vooral snelwegen gezien. Vandaag liep de route vooral over binnenwegen, door dorpjes en via steile berghellingen. De reis van een kleine 150 kilometer duurde daarom langer dan gebruikelijk, maar leverde het ene na het andere mooie vergezicht op. Het passeren van de grens met Bosnië was een vreemde gewaarwording. Vanaf de grens rijd je al snel een dorp binnen. Op een berg ligt een forse moskee. Dit beeld van minaretten en koepels zet zich vervolgens kilometers lang voort. Waar een paar kilometer terug de kerktorens het landschap domineren, verandert dit achter de grens als bij toverslag. We zijn nu overduidelijk in een overwegend islamitisch deel van de Balkan. Langs de weg zien we vrouwen met hoofddoek, vrouwen die gesluierd zijn en vrouwen die een Boerka dragen. Dit alles staat in schril contrast met de weelderig groene bergen, die eerder aan Oostenrijk dan aan een islamitisch land doen denken.
Onze eerste Bosnische stop zijn de watervallen van het nationaal park Una. Wij nemen onze intrek op een eenvoudige camping in de buurt van Orasac. Het is de eerste camping aan de weg die vanuit ingang drie van het park leidt naar een van de watervallen. De camping is heel basic, maar de eigenaar doet werkelijk alles om het de 15 euro die we af moeten tikken waard te maken. Hij zorgt voor elektriciteit en vraagt om de haverklap of we nog ok zijn. Van de camping wandelen we naar de watervallen. De rivier de Una die de watervallen voedt is direct verbonden met de meren van Plitvice aan de Kroatische kant van de grens. Een aantal jaren geleden waren we ook al een keer in Krka National Parc, waar eveneens prachtige watervallen te bewonderen zijn. Hier, aan de Bosnische kant zijn de watervallen echter mooier, is er veel minder publiek en kun je dus nog echt genieten van dit stukje bijzondere natuur. Gegeten hebben we ergens aan de toegangsweg naar de watervallen, op een terras aan de rivier. Het eten en het uitzicht zorgden voor het optimale vakantiegevoel! Morgen reizen we verder Bosnië in naar Jajce, maar daarover morgen meer.
Dag 5: Ljubljana naar Karlovac
Waar we gisteren en vooral ook vannacht midden in de behoorlijk noodweer zaten, waren de weergoden ons vandaag behoorlijk veel gunstiger gezind. We zijn zonder veel moeite van Ljubljana naar Karlovac in Kroatië gereden. We namen onze intrek op camping Two Rivers, een stukje buiten de stad. De camping was prachtig gelegen en het filmpje op de site laat zien dat bergen, weilanden en water binnen handbereik lagen.
Ons bezoek aan de stad Karlovac was ietwat wonderlijke. Voor ons lag deze stad op weg naar de Bosnische grens en tijdens de voorbereiding van onze reis leek het (afgaande op foto’s en reviews) een prima tussenstop. Met de fiets reden we zonder al te veel moeite naar de stad toe. Onderweg werd er gewerkt aan een deel van de Fietsroute R8, waardoor we zeker drie kilometer min of meer door een bouwput reden. Dat hinderde niet echt, maar toen we eenmaal het oude centrum binnenreden, bleek dat vrijwel dat hele centrum óók opengebroken was. De hele stad was één grote bouwput waar aan de weg én aan gebouwen gewerkt werd. Het stadspark vormde een welkome afwisseling, maar droeg verder onvoldoende bij aan de charme van de stad om een bezoek echt de moeite waard te maken.
Na een broodje op de vuist zijn we verder gefietst naar het kasteel van Dubovac, op een heuvel net buiten de stad. Dit kleine kasteel heeft een geschiedenis die teruggaat naar de vroege middeleeuwen. Het is in de loop van de eeuwen echter meermaals belegerd, beschadigd geraakt, vervallen en weer opgebouwd. De originele vorm is behouden gebleven, maar in de vorige eeuw is er een (overigens goed geslaagde) poging ondernomen om het uiterlijk van de middeleeuwse bouwvormen weer te herstellen. Dit betekent dat er nu weer houten constructies toegevoegd zijn aan de stenen torens, net zoals dat in de middeleeuwen doorgaans ook gebeurde. In het kasteel bezochten we een (kleine) tentoonstelling die iets meer over de geschiedenis van deze plek vertelde. Zeker aardig, maar niet meteen een hele grote aanrader.
Karlovac maakte onze verwachtingen dus niet waar. Gelukkig was de camping prima, heeft e BBQ op de camping heerlijk gesmaakt en won Nederland van Roemenië op het EK . Al met al dus toch een geslaagde dag!
Dag 4: Flachau naar Ljubljana met hemelwater als begeleider
Vanochtend zijn we al vroeg van onze camperplek in de buurt van Flachau in Oostenrijk vetrokken in richting van de Sloveense hoofdstad Ljubljana. Zoals we gisteren al vertelden was de geplande wandeling in de kloven van Soca helaas niet mogelijk door het slechte weer dat verwacht werd. Het bleef niet bij de verwachting! Vrijwel de hele route van Oostenrijk naar onze bestemming in Slovenië werden we begeleid door een gigantische hoeveelheid hemelwater. Niet alleen de bergtoppen, maar vrijwel de hele bergen van de Alpen waren gehuld in zeer laaghangende bewolking, wat onze reis een ietwat mysterieus karakter gaf. Verder was het vooral behoorlijk lastig rijden. Een geluk bij een ongeluk was dat zich waarschijnlijk minder mensen dan gebruikelijk op weg maakten vanochtend. We konden de twaalf (!!!) tunnels die we tegenkwamen zonder verdere vertraging passeren. Dat zal de komende weken, als het hoogseizoen echt van start gaat, wel anders zijn. Een kijkje op buienradar op dit moment, laat de regen zien die Oost Europa al verwerkt heeft en die het nog krijgt te verwerken. Het blijft vanavond dus nog wel even nat.
Toch hadden we de weergoden vandaag niet helemaal tegen ons. We zijn in de loop van de middag met de stadsbus naar het historische centrum van Ljubljana gereden. Vanaf onze camping, Ljubljana Resort, brengt de bus je voor €1,30 (enkele reis) naar de stad. De bus stopt vlak bij de camping en stopt vervolgens in het hart van het oude deel van de stad. Eenmaal in de stad aangekomen klaarde het weer op. DE temperaturen waren aangenaam en de rest van de middag bleef het droog. Ideaal om de stad te verkennen dus.
Boven de stad valt meteen het kasteel van Ljubljana op. Het kasteel dateert uit de 11e eeuw en heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de Romeinse tijd. De Romeinen waren lang de baas in dit deel van Europa. Pas aan het einde van de vijfde eeuw werden ze verdreven door de Germaanse Visegoten en de Hunnen. Die laatsten vernielden zo'n beetje de hele Romeinse stad en het zou tot de middeleeuwen duren eer er weer echt sprake was van enige bloei. Uit de late middeleeuwen dateert dus ook het kasteel. Het is gebouwd op een heuvel aan de rivier de Ljubljana en diende oorspronkelijk als verdedigingsfort tegen indringers. In de loop der eeuwen heeft het kasteel verschillende functies gehad, van koninklijk paleis tot gevangenis en militaire basis. Tegenwoordig is het kasteel een populaire toeristische attractie en biedt het een prachtig uitzicht over de stad en de omliggende bergen.
Voor wie het kasteel wil bezoeken wel een paar tips: Zo is de toegang tot het grootste deel van het kasteel en de kasteeltuinen gratis. Als je echter bij de kassa vraagt naar de kosten, blijkt dat je minstens 14 euro per persoon af moet tikken (inclusief audioguide). Voor 6 euro extra reis je met een kabeltreintje naar boven en weer terug. Een kaartje voor dit treintje kun je echter ook los kopen. Ons advies: Neem een kaartje voor het treintje of loop de heuvel op. Het grootste deel van de bezienswaardigheden zie je dan ook zonder de extra kosten.
Morgen reizen we verder naar Karlovac in het noorden van Kroatië en laten we de regen (hopelijk) achter. Deze stad staat al wat langer op ons verlanglijstje. ze is onder andere de stad van het mest bekende bier van Kroatië: Karlovačko dat wordt gebrouwen in de Karlovačka pivovara (brouwerij). Misschien dat we daar ook eens even gaan kijken en proeven.
Dag 3: van Pielenhofen naar Flauchau
Vanochtend hebben we Duitsland achter ons gelaten. Na een zwoele nacht, aanvankelijk een aantal keren onderbroken door Duitse voetbalfans die de wedstrijd van Duitsland tegen Denemarken volgden, zijn we vanochtend na het ontbijt doorgereden naar Oostenrijk. We hebben een camperplaats gevonden op een kleine 7 kilometer van de liften van het skigebied Ski Amadé. Met de fiets zijn we naar de liften gereden. Wat volgde was een tocht in een stoeltjeslift naar het eerste bergstation van de Snow Space liften in dit gebied. Een station hoger was ook mogelijk geweest, maar de tijd die we nog hadden was te kort om dat te doen en ook nog een tijd lang boven te kunnen blijven. Uiteindelijk hebben we op een hoogte van een kleine 1000 meter een lekkere wandeling gemaakt, een drankje gedaan en zijn we via paden en wegen weer terug naar het dal gelopen. Het was vandaag rustig op de flanken van de bergen, maar de vele voorzieningen doen vermoeden dat het hier in de winter een drukte van belang is. Voor ons was het in ieder geval een mooie stop verder op weg naar de Balkan.
Morgen verlaten we Oostenrijk alweer en reizen we door naar Slovenië. aanvankelijk was het de bedoeling om de twee kloven van Soca te gaan lopen, maar de weersverwachtingen zijn dermate slecht dat we dat niet aandurven. Zware regenval, wind en onweer zijn niet bepaald goede begeleiders op een tocht door diepe kloven in een verder ook al redelijk ruig landschap. We reizen dus door baar Ljubljana. Een stad in de regen is ook niet alles, maar daar zijn vast gelegenheden om ons culturele hart ergens binnen op te halen.
Dag 2: van Heidelberg naar Pielenhofen
Vanochtend zijn we rustig van onze camperplek in Heildelberg naar Pielenhofen (dicht bij Regensburg) gereden.Camperplaats Heidelberg heeft ons trouwens verrast. Op de verschillende camper websites stond dat de plek geen sanitaire voorzieningen had. Toen we aankwamen bleek dat er aan sanitair gewerkt werd. Het gebouw leek ver klaar. Er werd vooral nog aan de buitenmuren gewerkt. Toen we terugkwamen bleken die werkzaamheden afgerond te zijn, was alles netjes opgeruimd en waren zowel de toiletten als de douches beschikbaar. Op weg naar het zuiden is deze plek dus zeker een aanrader!
In Pielenhofen hebben we het vandaag gelaten bij een middagje in de zon aan het water. De camping ligt aan een kleine rivier waar je kunt zwemmen en is verder van alle gemakken voorzien. het was te warm om echt de stad Regensburg in te gaan, dat doen we een volgende keer wel. In het filmpje een korte eerste impressie van de camping. Let op: we zijn nog niet erg goed in het filmen met de drone. De beelden zien er dus nog wat wankel uit. Al doende leert men.
We zijn onderweg!!!!
Veel vroeger dan gebruikelijk (normaal gaan we pas ergens diep in juli op zomervakantie) zijn we vanochtend uit Landgraaf vetrokken voor een roadtrip van een maand naar de drie Balkanlanden, Italië en Frankrijk. Onze eerste stop opm weg naar het zuidoosten van Europa bracht ons vandaag echter naar het Zuid Duitse Heidelberg. na een soepele rit van een dikke 350 kilometer hebben we in de stad vooral het voormalige kasteel bezocht dat hoog boven de stad op een bergrug als een wachter over de stad en de rivier de Neckar waakt. Nog verder omhoog (met de Heidelberger Bergbahn, een kabelspoorweg), ligt de Königstuhl, een schitterend uitkijkpunt over de stad en het omliggende land. Hier wordt meteen duidelijk waarom heersers uit het verleden deze plek kozen om een kasteel te bouwen: de plek zelf is door de hoge ligging onneembaar en eventuele vijanden zijn van al van verre zichtbaar.
Och bleek het met die onneembaarheid uiteindelijk wel mee te vallen. Het kasteel van Heidelberg is vandaag de dag een ruïne. Het werd in de 17e eeuw meerdere malen verwoest tijdens verschillende oorlogen, zoals de Dertigjarige Oorlog en de Paltzische Successieoorlog. Deze verwoestingen hebben bijgedragen aan de staat van verval van het kasteel. Na de verwoestingen in de 17e eeuw werd het kasteel niet meer volledig gerestaureerd en raakte het langzaam in verval.
Morgen reizen we verder naar de Zuid Duitse stad Regensburg. We posten niet meer dagelijks een Blog, maar proberen wel een paar keer per week een bijdrage te schrijven. Dus: tot de volgende keer!
